Yakışıklı levrekler.. (Her biri 3 kg gelmişti)

Kıymetli dostlar merhaba,

Yine bir zaman başımdan geçen güzel ve bir o kadar da maceralı bir av gününü sizlerle paylaşmak istedim.

Konuya başlamadan önce belirtmekte yarar görüyorum; Benim ayak numaram 44 dür. Bunu neden söylediğimi avın fotoğrafı ile daha net anlayacaksınız umarım.

Kesat geçen kış sezonu nedeniyle pullarımız iyice kurumuş, hem hava muhalefeti yüzünden hem de balık çıkmadığından ve biraz da soğukların vermiş olduğu üşengeçliklerle dalışlara gidemez olmuştuk. Olmuştuk olmasına ya bir yandan da en ufak bir av fotoğrafı gördüğümüzde ya da youtube gibi platformlarda kısacık bir av videosuna denk geldiğimizde bile kurtlarımız kıpırdanmaya başlıyor, hemen telefonlara sarılıp birbirimizi arıyor ve ayartmaya çalışıyor, filanca merada fişmanca balık çıkıyormuş, yok efendim levrek gelmiş, vay efendim rus kefali basmış gibi güzellemelerle de hem kendimizi hem badilerimizi gazlamaya çalışıyorduk.

Ara ara çağlar avdan kıymetli ağabeyim Ali Ercan'ı ziyaret eder, malzeme almaya gelen dostlardan almış olduğu tüyoları ve nerelerde balık olduğu hakkında aldığı duyumları öğrenmeye çalışır, zaman zaman bu konuda kendisini sıkıştırır ve faydalanmaya çalışırım 🙂 Menfaatçilik gibi algılanmasın, kendisiyle uzun yıllardır süre gelen bir dostluğumuz ve kardeşliğimiz vardır. Hiç bir kere olsun kırmamıştır beni hiç bir konuda. Zaten tatil günlerimi çoğu zaman buralarda geçiririm, akşama kadar balık ve dalış muhabbeti yapıp çaylı kahveli eğleniriz.

Yine bir cumartesi günü çağlar avı ziyaret etmiş ve Ali ağabeyimden kokar koyuna doğru kızıl kayalar mevkiinde levrek çıktığının duyumunu almıştım. Almıştım almasına ya bahsi geçen mevkii karadan gidilebilecek bir yer olmadığından da içten içe üzülmüştüm. Çünkü botum yoktu. O dönem aracım bir pikaptı ve pikabımla kokar koyuna karadan sorunsuz defalarca gitmişliğim vardı. Bahsi geçen koyun yaklaşık 25 km orman içinden toprak yolu vardır ve kış dönemi değme yiğitler bu yollarda çamura saplanıp telef olmuş, nice delikanlılar karteri patlatıp traktörle geri dönmek zorunda kalmıştır. Anlayacağınız yolu çok bozuktur ama efsane bir merası vardır. Defalarca bu merada orkinosla karşılaşmışlığım olmuştur. O namussuz hayvanın kuyruk sesi bir botun pervanesini andırır, hala kulaklarımdan gitmez. O devasa cüssesiyle ve kocaman gözleriyle öyle ihtişamlı yüzer ki ürpermemek elde değildir.

Bu düşünceler arasında İzmir metrosu ile Konak'tan Bornova'ya doğru yola çıkmış, nasıl etsem de bu meraya gitsem diye düşünmeye başlamıştım bile. Akşama doğru eve vardığımda bir yandan malzemeleri hazırlamam gerektiğini düşünüyor, bir yandan da yapacak bir şey yok, artık başka bir mera seçeceğiz diyerek aklımdan geçiriyordum. Kışın genellikle termosa sıcak su kaynatıp akşamdan doldurur, sabah merada tam giyinilecek sıcaklığa düşmüş ılık su ile şampuanı karıştırıp öyle giyinirim. Bu büyük kolaylık sağlar. Bu yüzden ocağa su koymuş kaynatıyordum ki diğer odada telefonumun çaldığını duydum. Arayan Karşıyaka'dan zıpkıncı dostum, ağabeyim Serkan Güzhan idi. Kendisiyle fırsat buldukça dalışlara gideriz, iyi bir dosttur. Arabam olmadığı dönemlerde bir kere olsun uzak dememiş, ne zaman balığa gidecek olsa beni de kapıma kadar gelip almış kapıma kadar geri getirmiştir. Böyle dostlar artık zor bulunuyor, insanlar üşengeç olmuş. Lafa gelince mangalda kül bırakmayan nice dostları yıllarca meralara taşıdıktan sonra araçsız kaldığım bir dönemde çok az insan dalış konusunda destek olmuştur bana. Sonra sonra onları hep eledik zaten. Konumuz bu değil. 🙂

Telefonu açtığımda söylediği ilk şey yarın ne yapıyorsun olmuştu. Ben de hemen kısa bir hal hatır sorma faslından sonra merada levrek olduğunu duyduğumu fakat gidemeyecek olduğumu söylemiştim. Kendisinde 3.80 fiber taban römorkuyla birlikte zodiac bot vardı fakat çeki demiri olmadığından botu meraya götüremiyordu. En azından ben o ana kadar öyle biliyordum 🙂 Meğer bizim Serkan Güzhan Broadway marka aracına bir çeki demiri taktırmış ama ruhsata işletmemiş. Ne yapalım, gidebilir miyiz ki, ceza yer miyiz soruları arasında ikimizde trofe levreklerin verdiği gazla ne olursa olsun diyerek gitmeye karar vermiştik. Hazırlıklar tamamlandıktan sonra erken yatayım ki gece erken kalkacağım düşüncesiyle yatağa gitsem de yine sağa dön, sola dön, ertesi gün yapılacak avla ilgili hayaller kur derken saat yine yarım olmuştu. o ara uykuya dalmışım. saat 4 gibi alarm sesine uyandım. bir hevesle fırladığım gibi toparlanıp aşağı indim. O ara Serkan abi de gelmişti. Arabaya bindik ve hayaller kura kura yola koyulduk. Urla'ya bağlı Demircili köyünün koyuna geldiğimizde hava av için gayet uygun görünüyordu. Plajın taşlık ve zemininin sert olduğunu düşündüğümüz bir yerinden arabayla geri geri botumuzu suya indirene kadar ilerledik. Römork ve bot artık sudaydı ve biz giyinir giyinmez yola çıkacaktık. Sonra ne mi oldu? Araba önden çekişli olduğu için battı ve çıkaramadık. Dalış aşkı araba dinler miydi? Aracı olduğu gibi plajda ön tekerleri kuma gömülü bırakıp giyindik ve bota atladığımız gibi sağa o eşsiz koylara doğru denizde yola koyulduk.

Bahsedilen meraya vardığımızda birbirimizden 100-150 metre kadar ara ile hemen dalışlara başlamıştık. ilk agoşonlarımıza ispendekler dışında cevap alamamıştık. Umudu kaybetmek olur mu? Bota çıkıp Serkan abiyi aldığım gibi bir sonraki koyu deneyelim dedim ve sonraki koya geçtik. Burada da tık yok. Sonra bir sonraki koy. Yine bir şey yok. Artık ümitler tükeniyor, hava iyiden iyiye bozmaya başlamış ve daha gidip batmış bir arabayı çıkaracağız. Zaten kış dönemi üşüdükçe vücut enerji kaybediyor ve daha çabuk yoruluyorsun. soğuk bir yandan iliklerimize işliyor ve akşam olmakta. Kendi aramızda botta oturmuş bu durumları istişare ederken kokar koyu tarafından içinde 2 zıpkıncının olduğu bir bot çıka geldi. Onlara balık var mı diye sorduğumuzda kuyruk bile görmediklerinden bahsedip aceleyle lafı fazla uzatmadan gitmelerinden işkillenmiştim. Serkan abiye son bir deneme için daha bir sonraki koya bakmamızı burada da bir şey bulamazsak dönebileceğimizi söylediğimde tamam demişti. Hevesler kırılsa da dalış yapmış olmak bile bize yetiyordu zaten, ruhumuz dinlenmişti.

Sonraki koya geldiğimizde ben daha hevesli olduğumdan önce suya ben atladım. Serkan abi yarı isteksiz benden sonra belki de hiç girmeyecekti ki daha ilk agoşonumdan aldığım 3 kiloluk levreği sudan kaldırıp ona göstermemle suya atlaması bir olmuştu. 🙂 O koydan ben toplamda 3 parça levrek vurup kanaatkar bir zihniyetle sudan çıktım. Çünkü balıkların her biri 3 kilo vardı. Serkan abi de aynı şekilde 4 parça yaklaşık 2şer kiloluk levreklerden almış ve o da avı sonlandırmıştı. Şimdi artık keyifle dönebilirdik. Zaten akşam da olmak üzereydi. Yola koyulduk. Demircili koyuna vardığımızda arabayı nasıl kurtaracağımızı düşünüyorduk ki o anda bir land rover defender karşımızda beliriverdi. Meğer bu ağabey de bizden 15 20 dakika kadar önce buradan fiber teknesini karaya çekmiş gitmeye hazırlanan bir oltacıymış. Güzel de çipura avı yapmış. Önce kendi teknesini çeki demirinden çıkarıp bizim arabayı bağladı ve tereyağından kıl çeker gibi bizim arabayı battığı yerden çıkardı sağ olsun. Sonra güzel bir sohbetin ardından o bize çipura biz ona levrek verdik ve kendisine teşekkür edip uğurladık. Biz de hemen ardından yola koyulduk ve evlerimize sağ salim döndük. Eve geldiğimde saat 23.00 civarı olmuştu ama yaptığım avlardan sonra zerre yorgunluk ibaresi taşımıyordum. Bu dalış işi böyle büyük keyif işte. Hala zaman zaman Serkan abi ile görüşürüz ama yakın zamanda kendisiyle bir dalışa gitmek nasip olmadı. Bu vesile ile bir hatırını sorup yoklayayım.. 🙂