Başıma neler neler geldi.

Sakin kaldığım için hayattayım, yazıma bu şekilde başlamak istedim. Her zaman kendimi tembihlerdim soğuk kanlı kalmak konusunda, bu kadar önemli olduğunu insan başına gelince daha iyi anlıyor.

Her gün gibi başlayan bir av günüydü. Dayımın teknesiyle 2. Defa balığa gidişimizdi, teknenin acemisiydik. Ben ve badim zıpkına dalarken o da ileride olta atıyordu.

Yer değiştirmek için bizi aldı, giderken sırtı çekiyorduk, maket taşa takıldı. Yazık günah bir ton para diyip, dur şunu çıkartalım dedim. Demez olaydım.

Yeknenin olduğu yerde tekne sabitken suya inip geri çıkacağım diye ve çok derin olmadığı için (tahmini 2.5-3) paletsiz indim. Oltanın ipini tutup takip etmeye başladım ve macera burada başladı. Maket yem faha ben yaklaşmadan çıktı yerinden ama arkamı dönümce teknenin 15 20m kadar sürüklendiğini gördüm.

Bedenim yorulmuştu, ayak çırpma yüzeyde kalmaya yetse de bir batıp rahatlayayım dedim. Çok derin bir nefes alıp bıraktım kendimi dibe. Yere basıp kuvvetlice kendimi yukarı itekledim, ilk nefesimi verdim. Kafam çıkar çıkmaz da teknenin bi 30m uzakta durduğunu fark ettim. Elimi kaldırıp yardım istedim, paniklemek üzereydim. Badim şamandıramı hemen attı ancak fark etmemişiz ama suda bayağı akıntı varmış, şamandıra da ulaşamadı.

2. Nefesimi alıp tekrar aşağı doğru süzüldüm, riske girmeye değmez desim ve çektim kemerin tokasını....

Artık güvendeydim derken, bacağımda normalden fazla bi soğukluk hissettim. Tekneden inerken, kıyafetim kürek koyma yerine takılmış ve bayağı bi miltar yırtılmış. Kıyafete giren soğuk suyu heyecandan hissetmemişim ama sakinleşince denizin soğuk suyu beni kendime getirdi :)))

Kemer, kurşunlar, dizgi ve bıçak hala oradadır diye umuyorum 🙂

Çıkartılacak dersler şunlar;

1- Ne olursa olsun panik yapmayın

2- Kemeri atmakta tereddüt etmeyin. Riske girdikten sonra bir işe yaramaz.