Rüzgarın götürdüğü yere -5

Selam millet !

Bir ''Rüzgarın Götürdüğü Yere'' yazısı ile daha karşınızdayım. Bu seri deniz,yelken,kamp ve dalış içerdiği için bu başlık altında yazıyorum. Rüzgarın bizi üfürdüğü yere gidip denizin tadını çıkarıyoruz. Tabi şu dönemde denize çıkmak yasak olduğu için arşivden takılıyoruz ama umarız bu günler en kısa zamanda geçer de sizlere yeni yazılar yazmak nasip olur.

23 Kasım Cumartesi günü saat 17.30 gibi halatlarımızı çözerek limandan çıkışımızı yaptık ve pazar gününü geçireceğimiz adaya doğru yelken açtık.

Güneşi denizde batırarak gideceğimiz adaya vardık ve demirimizi attık.

Akşam yemeği,muhabbet ,sohbetten sonra uyku tulumlarımıza girerek 24 Kasım sabahına uyandık. Sonbaharın son günlerini yaşıyorduk. Kasımın sonunda olmamıza rağmen hava ve su hala sıcaktı.

Dalışa yeni başlayan arkadaşım ile beraber kıyafetlerimizi giydik ve dalışa başladık. Arkadaşım benden 15-20 dakika daha erken girdiği için merayı bozmuştu bile. O önde ben arkada devam ederken ondan biraz daha uzaklaşmaya karar verdim ve biraz açığa doğru palet vurdum.

Avlanacağım derinliğe geldikten sonra yüzeyde nefeslenirken agaşona yatmak için yer arıyordum.

Meranın yapısı otluk ve pinalık. Uzun otlar olmadığı sürece pek saklanılmadığı için iri pinaların arkasına ve arasına agaşona yatarım. Nefeslenirken gözüme iri bir pina veyahut kaya olduğunu sandığım bir bölge seçtim ve nefesimi tutup palet çırpmadan üzerine doğru süzüldüm.

Yavaş yavaş süzülürken pina mı yoksa kaya mı hala çözemiyordum ki tam arkasına saklanacakken bunun iri bir ahtapot olduğunu fark ettim. Bir sevindim anlatamam. Dalışın daha başında ilk agaşonda nasibimi bulmuştum.Günü kurtardığım için sevinçliydim ve üzerimdeki baskı kalkmıştı.Dalışın hemen ilk agaşonlarında güzel bir balık vurduğum zaman rahatlarım ve dalışım daha iyi geçer.Boş çıkmayacağımı bildiğim için

İki gözünün ortasına iyi bir atışla ahtapotu vurdum ve yüzeye çıktım. Yukarı çekerken o kadar ağır geliyordu ki 5 kilosu var dedim kesin.

Meğersem bizim ahtapot o sıra yengeç yiyormuş yengeçiyle beraber geldi ama boyu kadar bir yengeç.

 O kadar irisini daha önce görmemiştim. Ne yazık ki yengeç kardeş ölmüş. Ahtapotuda belimde yük olmasın diye henüz tekneye yakınken gidip bıraktım ve dalışa devam ettim.

Birkaç kefalden başka balık vuramamıştım ve 2 saat geçmişti bile. Arkadaşımda sudan çıkmıştı. Bari onun kurcaladığı yerlere bakayım dedim ve 2-3 metrelerde agaşonlarıma devam ettim.

Balık olabileceğini düşündüğüm bir noktada iyice nefeslenip uzun uzun yosunların arasına girdim ve başladım beklemeye. Ufak balıkların hareketliliklerinden etrafta abiler olduğunu anladım. Çok geçmeden bizim levrek dümdüz ve aşırı sakin bir şekilde bana doğru gelmeye başladı bile. O yaklaştıkça yaklaşıyor ben de yanlasında garanti şekilde tetiği çekeyim diye bekliyorum artık. Baktım yanlamıyor şişe değğğdi değecek, tetiği çektim ve levrek için kötü bir ölüm olsada benim için güzel bir sevinç oldu. Şiş kebap olan levrek çaresizce son nefesini verdi ve dizgide yerini aldı.

Levreğimide vurduktan sonra dalışı bitirdim ve sudan çıktım.

Ahtapot 3.8 kg levrek ise 1.6 kg gelmişti.Arkadaşım ise boş çıkmıştı.Çıkar çıkmaz ''Levreği nerde vurdun !!? '' diye sorduğunda yerini parmağımla işaret etmiştim. Tekrar suya girerek sanki levrekler oradaymış da bekliyolarmış gibi aramaya gitti 😀

24 Kasım Öğretmenler Günü'de balıklara hayatlarının dersini vererek geçmiş oldu. 😀

Fotoğraflarını çektikten sonra demirimizi alıp limana dönüş yoluna koyulmuştuk.

O gün dönerken birkaç video çekmişim ancak telefondan bilgisayara aktaramadım. Ben de videodaki müziği buraya koyayım da beraber dinleyelim 🙂

Bir yazının daha sonuna gelmiş bulunmaktayız.Umarım okurken keyif alırsınız.

Daha güzellerini hepimizin yaşaması dileğiyle..